به گزارش خبرفوق العاده و به نقل از news-medical مطالعه اخیر منتشر شده در مجله پزشکی کلینیک آمریکای شمالی، تشخیص، درمان و پاتوفیزیولوژی هپاتیت الکلی (AH) را مورد بحث قرار داد.

AH با زردی تشدید کننده یا تازه شروع شده به دلیل مصرف زیاد الکل با کمتر از دو ماه پرهیز قبل از شروع زردی مشخص می شود. علاوه بر این، خطر پیشرفت به سیروز، به ویژه با مصرف مداوم الکل افزایش می یابد. افزایش 28 درصدی در بستری شدن هجری قمری طی سال‌های 1386-1386 ثبت شده است.

این بار بیماری رو به رشد هزینه های مراقبت های بهداشتی، عوارض و مرگ و میر را افزایش می دهد. علاوه بر این، این روندها در میان گروه های جمعیتی خاص نامتناسب هستند. بیماری همه گیر کروناویروس 2019 (COVID-19) با افزایش مصرف الکل، بیماری کبدی مرتبط با الکل و اختلال مصرف الکل وضعیت را تشدید کرده است.

یک مطالعه کانادایی میانگین بستری شدن ماهانه بالاتری را برای AH در طول همه‌گیری COVID-19 گزارش کرده است. بنابراین، نیاز به درک بهتری از نحوه مدیریت و ارزیابی بیماران AH وجود دارد. به این ترتیب، نویسندگان در مطالعه حاضر پیشرفت های اخیر در تشخیص، پاتوفیزیولوژی و درمان بیماران AH را بررسی کردند.

تشخیص

سندرم بالینی AH در شرایط مصرف شدید الکل شامل یرقان، تب، ضعف، بی اشتهایی و هپاتومگالی حساس است. تظاهرات بالینی از زردی خفیف تا نارسایی حاد/مزمن کبدی متفاوت است. بیمارانی که معیارهای بالینی پیشنهاد شده توسط کنسرسیوم هپاتیت الکلی مؤسسه ملی سوء مصرف الکل و الکل (NIAAA) را برآورده نمی کنند، برای تشخیص به بیوپسی کبد نیاز دارند. ویژگی های بافت شناسی AH شامل التهاب لوبولار نوتروفیل، بالون شدن سلول های کبدی، مگامیتوکندری و اجسام مالوری-دنک است.

مدل برای بیماری کبدی مرحله پایانی (MELD) و نمرات عملکرد متمایز مادری (mDF) معمولاً برای طبقه بندی شدت بیماری استفاده می شود. یک مطالعه بین‌المللی گزارش داد که امتیاز MELD در پیش‌بینی مرگ‌ومیر 28 و 90 روزه در مقایسه با امتیاز هپاتیت الکلی گلاسکو (GAHS) و کراتینین سرم، سطح بالاتری زیر منحنی مشخصه عملکرد گیرنده دارد.

نمره لیل (0 تا 1) در هفته اول برای تعیین پاسخ درمانی در بیماران دریافت کننده کورتیکواستروئید استفاده می شود. نمره لیل 0.45 یا کمتر در هفته 1 نشان دهنده پاسخ به درمان است. چندین بیومارکر غیرتهاجمی برای بهبود دقت تشخیصی و پیش‌بینی پیش آگهی AH مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، اما برای استفاده در عمل بالینی استفاده نشده‌اند.

درمان با کورتیکواستروئید خط اول درمان برای بیماران مبتلا به AH شدید است. با این وجود، اثربخشی آن در بین مطالعات متناقض است. یک مطالعه با بیماران مبتلا به AH شدید که به طور تصادفی برای دریافت پردنیزولون یا دارونما انتخاب شده بودند، مزایای بقای متوسطی را در 28 روز در میان افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفتند، نشان داد. دو متاآنالیز مستقل به این نتیجه رسیدند که پردنیزولون بقای 28 روزه را بدون هیچ سودی در سه یا شش ماه افزایش می دهد.

با این وجود، 30 تا 40 درصد بیماران به دلیل موارد منع مصرف، واجد شرایط دریافت کورتیکواستروئیدها نیستند. علاوه بر این، تنها حدود 50 درصد از بیماران تحت درمان با کورتیکواستروئید، رژیم 28 روزه را تکمیل می کنند. استفاده از کورتیکواستروئید را می توان با نشانگرهای زیستی برای استفاده شخصی در افرادی که احتمالاً پاسخ می دهند بهینه کرد. با توجه به محدودیت‌های رویکردهای درمانی موجود، چندین استراتژی درمانی با تمرکز بر اهداف متعدد در دست بررسی هستند.

رویکردهای درمانی نوظهور

مصرف الکل با رشد بیش از حد باکتری های روده با کاهش تنوع آلفا، اختلال در پاکسازی سلول های کوپفر از لیپوپلی ساکارید (LPS) و اختلالات اتصال محکم همراه است. پیوند میکروبیوتای مدفوع (FMT) برای بهبود تنوع آلفا و تعدیل محور روده-کبد امیدوارکننده به نظر می رسد.

یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که ترکیب آناکینرا (آنتاگونیست گیرنده اینترلوکین 1)، اکسید روی، و پنتوکسی‌فیلین را نسبت به کورتیکواستروئیدها در AH شدید ارزیابی کرد، هیچ مزیتی برای بقا در یک، سه و شش ماهگی در بازوی مداخله پیدا نکرد. در یک مطالعه فاز 2 روی بیماران AH متوسط/شدید، DUR-928 (یک اکسیسترول سولفاته درون زا)، که متابولیسم لیپید را تنظیم می کند، بیان سیتوکین های پیش التهابی را کاهش می دهد و بقای سلولی را تحریک می کند، ایمن و به خوبی تحمل شد.

در یک مطالعه، N-استیل سیستئین (NAC)، همراه با کورتیکواستروئیدها، به طور موثر مرگ و میر یک ماهه و خطر ابتلا به سندرم کبدی و عفونت را کاهش داد، اما نتوانست به نتیجه اولیه بقای شش ماهه دست یابد. به طور معمول، تا یک دهه پیش، مراکز پیوند حداقل به شش ماه پرهیز از الکل قبل از پیوند کبد (LT) نیاز داشتند. با این حال، مطالعات اخیر به این نتیجه رسیدند که این حداقل دوره پیش بینی ضعیفی از عود مصرف الکل پس از LT بود.

LT زودهنگام (eLT) در 26 بیمار مبتلا به AH شدید مزایای بقا در شش ماهگی را ارائه داد و عود مصرف الکل در دو سال در سه بیمار قابل قبول بود. متعاقبا، مطالعات دیگر مزایای eLT را در بیماران AH شدید نشان داده اند. به این ترتیب، eLT در بیماران منتخب با AH شدید توصیه می شود.

پرهیز از الکل حیاتی ترین عامل تعیین کننده بقای بیمار در میان بازماندگان دوره اولیه هجری قمری است. یک مطالعه آینده نگر به این نتیجه رسید که عود الکل با افزایش خطر مرگ و میر شش ماه پس از تشخیص اولیه AH مرتبط است. با این وجود، حفظ پرهیز از الکل دشوار است، به طوری که تنها 37٪ از بیماران در یک سال پیگیری از مصرف خودداری می کنند.

نتایجی که اظهار شده

افزایش بار مراقبت های بهداشتی مرتبط با AH در دهه گذشته و شتاب متعاقب آن در طول همه گیری مداوم COVID-19 منجر به ظهور آن به عنوان یک اپیدمی در جمعیت جوان شده است. چندین گزینه درمانی در حال بررسی هستند که برخی از آنها پتانسیل را نشان می دهند. در حالی که تلاش‌ها برای توسعه درمان‌ها/استراتژی‌های جدیدتر برای هدف قرار دادن مصرف الکل در حال انجام است، توسعه و ترویج مدل‌های مراقبت یکپارچه برای تنظیم مصرف الکل و بهبود نتایج بلندمدت در بیماران AH ضروری است.