به گزارش ایسنا،عبدالرشید افراخته از آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس است. او در خاطره ای پیرامون برگزاری مراسم گرامی داشت دهه فجر دراسارت بعثی‌ها روایت می کند: اسرای ایرانی اردوگاه‌ موصل‌چهار از یک ماه قبل آماده می‌شدند برای برگزاری مراسم دهه مبارکه فجر. یک جمع چندنفری برای تمهیدات این مراسم انتخاب می‌شدند. این افراد باید باتوجه‌ به شرایط موجود در اردوگاه، برنامه‌هایی را می‌چیدند.

صوت قرآن با تجوید کامل، حفظ قران، احکام، نهج‌البلاغه قسمت حدیث، سرودخوانی، تئاتر، ورزش رزمی، فوتبال، والیبال، بسکتبال، پینگ‌پنگ، کشتی، دکلمه و شعرخوانی. برنامه‌ها غیر از تئاتر و سرود به صورت مسابقه پیش‌بینی شده بود. برای انجام برنامه‌ها احتیاج به نگهبانی بود؛ تا یک وقت عراقی‌ها سر نرسند. در اولین روز دهه مبارکه فجر، مسابقه‌ها بین پانزده آسایشگاه انجام می‌گرفت و برندگان اول تا سوم به اردوگاه معرفی می‌شدند.

بچه‌های داوطلب رشته‌های ورزشی و تئاتر، از یک ماه قبل تمرینات خود را شروع می‌کردند. ابزار و امکاناتی که نبود و با هرچه داشتیم و نداشتیم کار می‌کردیم. تمرین‌ها زیر شدیدترین مراقبت‌ها انجام می شد؛ اگر بعثی‌ها می‌رسیدند کارمان ساخته بود.

بچه‌ها حتی به آذین‌بندی آسایشگاه‌ها می‌پرداختند. عراقی‌ها از برنامه‌های ما مطلع بودند اما تلاش مستقیمی نمی‌کردند که آن را به هم بزنند. در اجرای هر برنامه، چندین بار غیرمستقیم اخلال ایجاد می‌کردند؛ در این چند روز، تفتیش آسایشگاه‌ها زیاد می‌شد.

روز اجرا، گروه‌های ورزشی به سه دسته تقسیم می‌شدند و مسابقه می‌دادند. بچه‌ها هم تشویقشان می‌کردند. سرمای زمستان در اردوگاه موصل سخت و طاقت فرسا بود. آسایشگاه‌ها اوضاع چندان بهتری نسبت به بیرون نداشتند اما اجراکنندگان بی‌خیالِ سردی هوای استان نینوای عراق، برنامه اجرا می‌کردند.

از بلندگوها صدای رادیو بغداد پخش می‌شد. سربازان عراقی مترصد بهانه‌ بودند. عراقی‌ها برای آنکه برنامه‌های بچه‌ها را به‌هم بزنند، چند فیلم سینمایی گذاشته بودند تا اجرای مراسم دهه فجر را بی‌رنگ کنند؛ اما این توطئه آنها نتیجه‌ای نمی‌داد؛ کسی به تماشای فیلم سینمایی نمی‌رفت.

اجرای مراسم آنچنان با قدرت و شور انجام می‌شد که خود عراقی‌ها هم دچار حیرت می‌شدند. مسابقة قرائت قرآن به گونه‌ای بود که سربازان عراقی، خاموش وآرام به صوت زیبا و دلنشین قاریان گوش می‌دادند.

اوج هنرنمایی برنامه در اجرای تئأتر به پایان می‌رسید. بچه‌ها با استفاده از گونی‌ها و پتوها، دکور نمایش درست می‌کردند. نمایشی که اغلب کمدی بود. وقتی صدای خنده‌ تماشاچیان دربند، آسایشگاه را برمی‌داشت. نوبت به قسمت شیرین برنامه می‌رسید؛ اهدای جایزه آن‌هم در آن اوضاع جالب بود. کارهای‌دستی بچه‌ها و نقاشی‌هایی که هنرمندان آزاده کشیده بودند، از هر جایزه‌ای قشنگ‌تر بود.

انتهای پیام